درخوانواده ای ازایالت میشیگان یک دختر پس از ۱۴ پسر در ۲۸ سال بدنیا آمده.

یک دختر پس از ۱۴ پسر در ۲۸ سال!

خانم کاتری شوانت از ایالت میشیگان سه دهه پس از نخستین زایمان خود سرانجام یک فرزند دختر به دنیا آورد و تعداد فرزندان خانواده را به ۱۵ رساند.

به گزارش همشهری آنلاین به نقل از ای‌پی، کاتری و همسرش جی به دلیل داشتن ۱۴ پسر قد و نیم‌قد از جاذبه‌های منطقه روستایی لیک‌ویو در ۴۸ کیلومتری شهر گرند رپیدز ایالت میشیگان بودند اما همیشه آرزو داشتند یک دختر هم داشته باشند. این زوج که هر دو ۴۵ ساله‌اند، سرانجام پنجشنبه گذشته در بیمارستان مرسی هلث سینت مری گرند رپیدز دختردار شدند و نام نوزاد ۳.۴ کیلویی‌شان را مگی جین گذاشتند.

بزرگ‌ترین فرزند و پسر خانواده تایلر ۲۸ سال دارد و معتقد است حتی یک لباس صورتی یا یک رنگ دیگر دخترانه در خانه‌شان پیدا نمی‌شود. آنها به تازگی یک خانه بزرگ در فاصله ۲۰ دقیقه‌ای مزرعه ۸۱ هکتاری‌شان خریده‌اند؛ جایی که برای ۱۴ پسر و یک نوزاد دختر به علاوه پدر و مادر جا به اندازه کافی دارد. کاتری و جی در ۱۹۹۳ عقد کردند و پیش از پایان درس‌شان در دانشگاه ایالتی فریس سه پسر داشتند. آنها با وجود داشتن انبوه کودکان ریز و درشت درس را تا کارشناسی ارشد ادامه دادند.

آیا پس از مرگ خورشید ، منظومه شمسی همچنان زنده خواهد ماند ؟

آیا پس از مرگ خورشید ، منظومه شمسی همچنان زنده خواهد ماند ؟

نویسنده : نریمان رحمانی تعداد خبر ثبت شده : 783 چهار شنبه - 14 آبان 1399 - 11:31

10 0

تعداد بازدید : 5124

خورشید هنوز تا مرگ فاصله‌ی زیادی دارد. با اینکه هنوز ۴/۵ میلیارد سال از عمر این ستاره باقی مانده است، اتفاق یادشده روزی خواهد افتاد. پس از مرگ خورشید چه سرنوشتی در انتظار منظومه‌ شمسی است؟ مشکل اصلی قبل از مرگ خورشید آغاز می‌شود: خورشید مسن. با ادامه‌ هم‌ جوشی هیدروژنی داخل خورشید، هلیوم در هسته تولید می‌شود. با افزایش فراورده‌های اضافی، فرایند هم‌جوشی برای خورشید سخت‌تر می‌شود؛ اما وزن جوّ خورشید تغییری نمی‌کند؛ درنتیجه خورشید باید برای حفظ تعادل دمای واکنش‌های هم‌جوشی خود را افزایش دهد. این افزایش دما به هسته‌ای داغ‌تر منجر می‌شود.

با افزایش سن خورشید، درخشش آن هم بیشتر می‌شود. دایناسورها خورشیدی کم‌نورتری را درمقایسه‌با شرایط کنونی شاهد بودند. جوّ زمین با افزایش دمای خورشید از بین می‌رود و اقیانوس‌ها تبخیر می‌شوند و برای مدتی جوّ زمین مانند جوّ سیاره زهره، سرشار از کربن‌دی‌اکسید خواهد شد. در آخرین مراحل هم‌جوشی هیدروژنی، خورشید متورم می‌شود و عطارد و زهره را می‌بلعد؛ اما ممکن است این اتفاق برای زمین نیفتد. اگر جوّ متورم خورشید به دنیای ما برسد، زمین را در کمتر از یک روز در خود حل می‌کند.

اگر انبساط خورشید برای مدت کوتاهی متوقف شود، باز‌هم شرایط برای زمین هموار نخواهد بود. پرتوهای شدید انرژی خورشیدی برای تبخیر سنگ‌های زمین کافی هستند؛ به‌طوری‌که هیچ‌چیزی جز هسته‌ی آهنی زمین باقی نخواهد ماند. سیاره‌های خارجی هم از پرتوهای خورشیدی در امان نخواهند بود. حلقه‌های زحل از یخ آب خالص تشکیل شده‌اند و از خورشید آینده جان سالم به‌در نمی‌برند. همین اتفاق برای دنیاهای یخی اطراف غول‌های منظومه‌ی شمسی مثل اروپا و انسلادوس و دیگر قمرهای یخی رخ خواهد داد و پوسته‌های یخی آن‌ها ذوب خواهند شد.

در ابتدا، افزایش پرتوهای خورشیدی چهار سیاره‌ی خارجی را هدف قرار خواهند داد و جوّ آن‌ها را از بین خواهد برد؛ اما کار خورشید همین‌جا به‌پایان نمی‌رسد. خورشید در مراحل پایانی عمرش به‌صورت پیوسته منقبض و منبسط می‌شود و میلیون‌ها سال نوسان می‌کند. این موقعیت از‌نظر گرانشی ثابت نیست. خورشید سیاره‌های خارجی را به جهت‌های عجیبی هدایت می‌کند و حتی ممکن است آن‌ها را به مسیر کشنده‌ای سوق دهد یا کاملا از منظومه‌ی شمسی خارج کند.

خانه‌ جدید

در فاصله‌ی چندصدمیلیون سال آینده، می‌توان خارجی‌ترین بخش منظومه‌ی شمسی را خانه نامید. باتوجه‌به پرتوها و گرمای زیادی که از غول سرخ خورشید منتشر می‌شود، کمربند حیات به‌سمت بیرون هدایت می‌شود. کمربند حیات به بخشی از اطراف هر ستاره‌ گفته می‌شود که امکان جریان آب مایع روی سطح سیاره‌ها را می‌دهد.

باتوجه‌به داده‌ها، اولین قمرهای دنیاهای خارجی پوسته‌ی یخی خود را از دست می‌دهند و اقیانوس‌های آب مایع روی سطح آن‌ها جریان می‌یابند. در‌نهایت، اجرام کمربند کویپر از‌جمله پلوتو و دوستان اسرارآمیزش نیز سطح یخی خود را از دست می‌دهند. بزرگ‌ترین اجرام این کمربند به زمین‌های کوچکی تبدیل می‌شوند که دورتادور ستاره‌ای دوردست می‌چرخند.

در‌نهایت، خورشید دست از تلاش برمی‌دارد و در مجموعه‌ای از انفجارها جوّ خارجی خود را از دست می‌دهد و تنها چیزی که باقی می‌ماند، هسته‌ی آن است که مانند لامپی داغ و سفید می‌درخشد. کوتوله ‌‌سفید باقی‌مانده اشعه‌ ایکس مخربی منتشر می‌کند که برای حیات مضر است؛ اما در چندمیلیارد سال، کوتوله‌سفید هم به دماهای ثابت‌تری می‌رسد و به‌مرور در طول تریلیون‌ها سال درخشش خود را از دست می‌دهد.

کوتوله ‌سفید کم‌نور میزبان دنیای سکونت‌پذیر جدیدی خواهد بود؛ اما به‌دلیل دمای کمتر، محدوده‌ی سکونت‌پذیر آن به‌اندازه‌ی مدار عطارد درمقایسه‌با خورشید کنونی خواهد بود. در چنین فاصله‌ای، هر سیاره‌ای (هسته‌ی سیاره) درمعرض نابودی جزرومد قرار خواهد گرفت. به بیان ساده‌تر، گرانش کوتوله ‌‌سفید می‌تواند سیاره را قطعه‌قطعه کند؛ اما این بهترین سناریوی احتمالی است.

سفر سه ماه به سیاره مریخ به کمک موتور پیشرانه حرارتی هسته‌ای .ماه نورد چینی 565 متر را در بخش تاریک ماه پشت سر گذاشت

ناسا،مریخ،سفر،فضا

سفر سه ماه به سیاره مریخ به کمک موتور پیشرانه حرارتی هسته‌ای

نویسنده : نریمان رحمانی تعداد خبر ثبت شده : 783 یک شنبه - 11 آبان 1399 - 14:27

4 0

تعداد بازدید : 1990

سفر به سیاره مریخ به کمک موتور پیشرانه حرارتی هسته‌ای، تنها در سه ماه انجام خواهد شد. یک شرکت آمریکایی به نام «تکنولوژی ‌های فوق ایمن هسته‌ای» (USNC-Tech) ایده چنین موتوری را توسعه داده و اخیرا آن را به ناسا ارائه کرده است. کمپانی مورد نظر مدعی شده که به کار گیری فناوری پیشرانه حرارت هسته‌ای (NTP) نه تنها سرعت رسیدن تجهیزات ساخت دست بشر به سیاره سرخ را بیشتر می‌کند، بلکه ایمنی سفرهای فضایی و ضریب اطمینان موجود را هم افزایش خواهد داد.

سخنگوی کمپانی USNC-Tech به تازگی با ارائه جزئیات طرح مورد نظر به آژانس فضایی ایالات متحده، اعلام کرده که کارایی فناوری توسعه داده شده به مراتب از سیستم قدیمی‌تر موتور موشک‌ها که به صورت شیمیایی پیشرانه حرکتی را به وجود می‌آورند، بیشتر است. گفته شده که در صورت درست پیش رفتن اوضاع و رسیدن این طرح به مراحل ساخت و بهره‌برداری، تکنولوژی NTP پتانسیل این را خواهد داشت تا سفرهای فضایی طولانی مدت را به کلی دگرگون کند.

سفر به سیاره مریخ در سه ماه

هم‌اکنون سفر به سیاره مریخ با پیشرفته‌ترین تکنولوژی‌های موجود بین ۶ تا ۸ ماه زمان می‌برد، اما این شرکت آمریکایی مدعی شده که به کار گیری موتور پیشرانه حرارت هسته‌ای این زمان را به سه ماه کاهش خواهد داد. با این تفاسیر، بزرگ‌ترین چالش سر راه عملی کردن موشکی که به وسیله چنین تکنولوژی کار می‌کند، به راکتور هسته‌ای سوار بر موشک مربوط می‌شود. گفته شده که این راکتور از یک طرف باید به اندازه کافی سبک بوده تا وزن راکت را بالا نبرد و از طرف دیگر، ایمنی آن باید به حدی باشد که بتواند در خارج از جو زمین و شرایط داخل موشک، به کار خود ادامه دهد.

دکتر مایکل ایدز (Michael Eades)، از مهندسان شرکت USNC-Tech می‌گوید که ایمنی راکتور فناوری پیشرانه حرارتی هسته‌ای بیشتر از همه برای حفظ جان کسانی که سوار بر موشک از فضا خارج خواهند شد، مهم است. با این وجود ایدز اطمینان می‌دهد که کارایی این فناوری از آنچه در راکت‌های امروزی به کار گرفته می‌شود، بیشتر بوده و همچنین، ایمنی فناوری مورد نظر بسیار بالاست.

بر اساس اطلاعات موجود، فناوری تیم ایدز که سفر به سیاره مریخ در سه ماه را ممکن می‌کند، از سوخت تمام سرامیک کپسول شده برای تامین انرژی راکتور استفاده می‌کند. این سوخت با پردازش اورانیوم به کار رفته در نیروگاه‌های هسته‌ای به دست می‌آید و برای رساندن آن به حالتی که پیشرانه مورد نیاز موشک را تامین کند، باید فرآیند پردازش تا غنی شدن سوخت به اندازه ۵ تا ۲۰ درصد ادامه پیدا کند.

کاوش منظومه شمسی

گفته شده که این سطح از غنی‌سازی اورانیوم از حالت مورد نیاز برای نیروگاه‌های هسته‌ای شهری بیشتر بوده، اما در مقایسه با سوخت به کار رفته در راکتورهای ارتشی، غنای آن کمتر است. در مراحل آخر باید سوخت غنی شده مورد نظر به شکل ذرات کپسول مانند در آمده و با کاربید زیرکونیم پوشش داده شند.

متخصصان USNC-Tech اعلام کرده‌اند که این ذرات از سوخت‌های عادی به کار رفته روی زمین کمی سرسخت‌تر هستند و به همین دلیل، می‌توان از آن‌ها در دماهای بالاتر هم استفاده کرد. به همین دلیل می‌توان از طرح‌هایی برای استفاده از این سوخت در راکتورها استفاده کرد که سوار بر موشک‌های داغ فضایی، کارایی لازم را خواهند داشت. طرح‌هایی که پیشرانه بیشتری را هم فراهم کرده و در نهایت سفر به سیاره مریخ و سایر اجرام آسمانی را سریع‌تر از همیشه می‌کنند.

تا پیش از این، رسیدن به چنین توان پیشرانه‌ای در راکت‌های فضایی تنها با غنی‌ترین سوخت‌های اورانیومی امکان‌پذیر بود، اما طرح تیم ایدز در شرکت USNC-Tech به شکلی بوده که امکان تهیه این سوخت کپسول مانند را در فرآیندهای عادی تولید سوخت‌های هسته‌ای فراهم می‌کند. این شرکت آمریکایی امیدوار بوده که طرح ارائه شده زمان لازم برای انجام سفرهای فضایی را به مراتب کمتر کرده و بشر را در راه اکتشاف سراسر منظومه شمسی قرار دهد.

ماه،فضا،چین

ماه نورد چینی 565 متر را در بخش تاریک ماه پشت سر گذاشت

نویسنده : نریمان رحمانی تعداد خبر ثبت شده : 783 پنج شنبه - 8 آبان 1399 - 19:40

16 5

تعداد بازدید : 6323

به تازگی اعلام شده که ماه نورد چین که عضوی از یک ماموریت فضایی با نام چانگ ای ۴ (Chang’e-4) بوده، اخیرا ۵۶۶ متر از سطح نیمه تاریک ماه را زیر پا گذاشته است. 

همانطور که گفته شد، کل ماموریت اکتشافی کشور چین برای جمع آوری اطلاعات در مورد قمر زمین، با نام چانگ ای ۴ شناخته می‌شود و تجهیزات فرود آورنده ماه نورد مورد نظر و خود رباتی که روی سطح قمر زمین جابه‌جا می‌شود، نام‌های متفاوتی دارند.

گفته شده که در شنبه گذشته این بخش از ماموریت ربات مورد نظر با موفقیت انجام شده و دانشمندان چینی طی شدن مسافت نیم کیلومتری اخیر را به عنوان دستاوردی بزرگ در نظر گرفته‌اند. آژانس فضایی چین اعلام کرده که در حال حاضر، تجهیزات فرود آورنده این ربات و همچنین خود کاوشگر در وضعیت استندبای یا همان آماده باش قرار دارند، چرا که هم‌اکنون آن‌ها در تاریکی قمر سیاره قرار گرفته‌اند. پیش از ثبت رکورد اخیر، چانگ ای ۴ توانسته بود تا برای ۲۳ روز قمری، از نور خورشید که به نیمه تاریک ماه می‌تابد، استفاده کرده و مسافت مورد نظر را نسبت به تجهیزات فرود آورنده خود طی کند.

ماه نورد چین در نیمه تاریک ماه

در ابتدا باید کمی در مورد اصطلاح نیمه تاریک ماه که گاهی با نام نیمه پنهان ماه (far side of the moon) هم شناخته می‌شود، آشنا شویم. در واقع به واسطه نیروی گرانش خاص و وضعیت مشخصی که بین زمین و قمر آن وجود دارد، ما زمینیان همیشه یک نیمه ثابت از ماه را می‌بینیم و با وجود گردش این قمر به دور سیاره ما، قسمت پشتی این جرم آسمانی همیشه از ما پنهان است. اصطلاح تاریک هم به این معنا نبوده که آن قسمت از ماه نور خورشید را تجربه نمی‌کند، بلکه منظور اصلی پنهان بوده نیمه مورد نظر از دید زمینیان است.

محققان مسئول کار با چانگ ای ۴ اعلام کرده‌اند که تجهیزات مادر ماه نورد چین در جمعه گذشته، در حدود ساعت ۱۰ شب به وقت پکن در حالت استندبای قرار گرفته بود و خود ربات کاوشگر هم که با نام یوتو ۲ (Yutu-2) شناخته می‌شود، دو ساعت بعد، در این وضعیت قرار گرفت. جالب است بدانیم که روزهای ماه دقیقا شبیه به روزهای زمینی نیستند و در واقع، برای یک چرخش کامل این جرم آسمانی، ۱۴ روز زمینی باید طی شود. به همین دلیل در هر نقطه از قمر سیاره ما دو هفته زمان می‌برد تا روز به شب تبدیل شود.

به این ترتیب، به دلیل تامین انرژی تجهیزات چینی روی ماه از طریق صفحات خورشیدی، ربات یوتو ۲ و سایر تجهیزات موجود مجبور هستند تا به هنگام تاریکی شب روی قمر زمین، در حالت استندبای قرار بگیرد. هردوی این تجهیزات تاکنون ۶۶۰ روز زمینی را روی نیمه تاریک ماه دوام آورده‌اند و همان‌طور که اشاره کردیم، ماه نورد چین ۲۳ روز قمری که برابر ۳۲۲ روز زمینی بوده را صرف حرکت به سمت شمال غرب محل فرود و رسیدن به مکان برخورد یک شهاب سنگ با سطح ماه کرده است.

جزئیات ماموریت

یکی از جالب‌توجه‌ترین اقداماتی که ربات یوتو ۲ انجام داده، استفاده از طیف‌سنج نزدیک مادون قرمز سوار بر خود برای آنالیز وضعیت یک سنگ ۳۰ سانتی‌متری روی ماه بوده است. داده‌های که از وضعیت این سنگ جمع‌آوری شده بود، هم‌اکنون برای تحلیل به زمین فرستاده شده و نکته مهم این بوده که بررسی داده‌های مورد نظر، اولین تلاش دانشمندان در طول تاریخ برای مشخص کردن شرایط تشعشعی سطح ماه است.

اندازه‌گیری تشعشعات سطح این جرم آسمانی هم‌اکنون توسط پرتوسنج نوترونی سوار بر ماه نورد چین انجام می‌شود و از آنجایی که قمر سیاره ما شدیدا رادیواکتیو بوده، مشخص کردن جزئیات این ویژگی سطحی ماه برای ماموریت‌های آینده بسیار مهم خواهد بود.

بررسی‌ها نشان داده که سطح ماه حدودا ۲ تا ۳ برابر از سطح ایستگاه فضایی بین‌المللی در مدار زمین، رادیواکتیو بیشتری داشته و تشعشعات آن در مقایسه با سطح سیاره ما در شهری مانند پکن، ۳۰۰ برابر بیشتر است. در حالی که ما زمینیان در زیر لایه‌ای ضخیم از اتمسفر، از تشعشعات رادیواکتیو در امان هستیم، مقابله با این خطر چالشی بوده که فضانوردان و تجهیزات کاوشی مختلف دائما با آن دست و پنجه نرم می‌کنند.

این در حالی بوده که آژانس فضایی آمریکا تحت عنوان پروژه‌ای به نام آرتمیس قصد دارد تا انسان‌ها را برای بار دیگر و بعد از گذشت چندین دهه، به سطح ماه برساند و حتی روی این جرم آسمانی سکونت‌گاه‌های دائمی بسازد. به این ترتیب تحلیل وضعیت رادیواکتیویته ماه و همچنین سایر ویژگی‌های سطحی این قمر برای اکتشافات آینده بشری فوق‌العاده مهم است.

منبع :‌ Slashgear