این نوع راه رفتن بعد از 40 سالگی نشانه پیری زودرس است!
کدخبر:
۵۴۸۶۸۰
سرعت راه رفتن میتواند یک اندازهگیری مؤثر از پیری بیولوژیکی برای افراد در دهه ۴۰ زندگی خود باشد.
به گزارش اقتصادنیوز به نقل از بهداشت نیوز، سرعت پیادهروی یا همان
سرعتی که فرد با آن قدم برمیدارد، مدتهاست که به طور مؤثر به عنوان
نشانگری برای تشخیص سلامت روانی و فیزیولوژیکی افراد مسن مورد استفاده قرار
میگیرد.
اکنون یک مطالعه جدید و جالب برای اولین بار نشان داده است که سرعت راه
رفتن میتواند یک اندازهگیری مؤثر از پیری بیولوژیکی برای افراد در دهه ۴۰
زندگی خود باشد.
“تری موفیت” نویسنده ارشد این مطالعه توضیح داد: پزشکان میدانند که
افراد هفتاد و هشتاد ساله که قادر به راه رفتن عادی نیستند و کند قدم
برمیدارند نسبت به افراد مسنی که سریعتر قدم میزنند، بیشتر به مرگ نزدیک
هستند، اما مطالعه ما دوره پیش دبستانی تا میانسالی را تحت نظر گرفته است و
دریافتیم که پیادهروی آهسته علامتی است که چند ۱۰ سال قبل از سالخوردگی
بروز میکند.
دادههای به کار رفته در این تحقیق از یک مطالعه طولانی مدت گرفته شده
است. این مطالعه ۹۰۴ نفر را در اوایل دهه ۱۹۷۰ از همان بدو تولد زیر نظر
گرفته است. تمام ۹۰۴ نفر در حال حاضر ۴۵ ساله هستند و در تمام مدت سرعت راه
رفتنشان اندازه گیری شده است.
تاثیر سرعت راه رفتن بر پیری زودرس
محققان دو فرضیه را در این تحقیق آزمایش کردند که آیا سرعت راه رفتن در
میانسالی میتواند نشانه پیری بیولوژیکی زودرس را منعکس کند یا خیر و اینکه
آیا کند راه رفتن در میانسالی میتواند با عملکرد ضعیف روانی و عصبی در
دوران کودکی مرتبط باشد یا خیر.
این مطالعه ارتباط مستقیم بین کندتر راه رفتن و شاخصهای جسمی و بیولوژیکی پیری زودرس را نشان داد.
در کندترین داوطلبان، تغییرات ساختاری مغز مانند حجم کلی پایین مغز و
ضخامت پایینتر قشر مغز مشاهده شد. این نشان میدهد سرعت راه رفتن نه تنها
یک علامت منفی برای سالمندان است، بلکه در افراد میانسال نیز میتواند نشان
دهنده پیری بیولوژیکی زودرس باشد.
این مطالعه همچنین از ارتباط بین آزمایش عصبی شناختی در سن سه سالگی و
سرعت راه رفتن در سن ۴۵ سالگی پرده برداشت. این ارتباط به اندازه کافی قوی
بود که بتواند از نمرات تست شناختی در دوران کودکی استفاده کند تا بتواند
سرعت قدم برداشتن ۴۰ سال بعدِ فرد را دقیق پیشبینی کند.
همچنین بخوانید
البته دادههای این مطالعه بدون محدودیت نیست. متاسفانه این مطالعه
دارای تصویربرداری از مغز و یا دادههای سرعت راه رفتن افراد در سنین جوانی
نیست. این بدان معناست که خبری از ردیابی دادهها در طول گذار از جوانی به
میانسالی نیست. همچنین مشخص نیست که چه مکانیزمی میتواند عملکرد عصبی
شناختی کودکان و سرعت راه رفتن در میانسالی را پیوند دهد.
به گزارش ایسنا، این تحقیقات از دیدگاه بالینی نشان میدهد که سرعت راه
رفتن ممکن است یک شاخص مفید از مشکلات سلامتی در میانسالان باشد و این تنها
مطالعهای نیست که از سرعت راه رفتن به عنوان یک ابزار جدید تشخیصی
استفاده میکند.
تحقیقات اخیر نشان داد که تحلیل راه رفتن میتواند انواع مختلفی از زوال
عقل را در مراحل اولیه کاهش عملکرد شناختی شناسایی کند و حتی قبل از بروز
علائم وخیم بینایی، گلوکوم(آب سیاه) را تشخیص دهد. نفر
بر اساس
مطالعات اخیر افراد مسنی که دچار کمشنوایی شدیدتری هستند، بیشتر به زوال
عقل مبتلا میشوند، اما احتمال ابتلا به زوال عقل در کسانی که از سمعک
استفاده میکنند کمتر است.
الهه جعفرزاده:
مطالعهای که به تازگی توسط محققان دانشکده بهداشت عمومی جانز هاپکینز در
بلومبرگ انجام شده، نشان میدهد که احتمال زوال عقل در افراد مسن با شدت
بالای کمشنوایی بیشتر است، اما این احتمال در بین کسانی که از سمعک
استفاده میکنند پایینتر است.
نتایج حاصل از این مطالعات (روی
بیش از ۲۴۰۰ سالمند)، بیانگر این است که کاهش شنوایی ممکن است عاملی در
افزایش خطر زوال عقل باشد و بر همین اساس، درمان کمشنوایی میتواند خطر
زوال عقل را کاهش دهد. کاهش شنوایی یک مسئله حیاتی در زمینه سلامت عمومی
است و این خطرِ روبهرشد (که کاهش شنوایی ممکن است با خطر زوال عقل مرتبط
باشد]، میلیونها نفر را در جهان تحت تأثیر قرار میدهد.
در این مطالعه، ۲۴۱۳ نفر مورد
تجزیه و تحلیل قرار گرفتند که حدود نیمی از آنها بالای ۸۰ سال داشتند و طی
همین بررسیها ارتباط واضحی بین شدت کمشنوایی و زوال عقل در آنها مشاهده
شد؛ شیوع زوال عقل در میان شرکتکنندگان با کم شنوایی متوسط تا شدید، ۶۱
درصد بیشتر از شرکتکنندگانی بود که شنوایی نرمال داشتند. شیوع زوال عقل در
۸۵۳ شرکتکننده کمشنوا که از سمعک استفاده میکردند نیز تا ۳۲ درصد کمتر
بود.
چگونگی ارتباط کم شنوایی با زوال
عقل هنوز به طور قطع مشخص نیست، اما نتایج این تحقیقات به مجموعه اطلاعاتی
که حاصل از بررسی ارتباط جرئی بین کمشنوایی و زوال عقل است، اضافه میکند.
امید بر این است که به تدریج،
اطلاعات کاملتری از تأثیر کمشنوایی بر عملکرد شناختی و زوال عقل در
سالمندان حاصل شود و دادههای موجود در این زمینه تکامل یابند.