جزئیات خواندنی از ایستگاه فضایی بین‌المللی/ ایستگاه فضایی چگونه تشکیل شد؟ + تصاویر .

• ۹ اسفند ۱۳۹۹ - ۱۳:۱۳
• اخبار اجتماعی
• اخبار علم و تکنولوژ

ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) یک ایستگاه فضایی است که با مشارکت بیش از ۱۵ کشور ساخته شده و در مدار زمین و در ارتفاع ۳۵۰ کیلومتری از سطح زمین در حرکت است؛ این ایستگاه محل زندگی فضانوردان و همچنین یک آزمایشگاه علمی در فضا است.

به گزارش خبرنگار علمی خبرگزاری تسنیم؛ ایستگاه فضایی بین‌المللی (International Space Station) که معمولاً با مخفف نام انگلیسی آن یعنی ISS نامیده می‌شود یک ایستگاه فضایی است که با مشارکت بیش از 15 کشور ساخته شده است و محل زندگی فضانوردان همچنین یک آزمایشگاه علمی است و این ایستگاه فضایی در مدار زمین و در ارتفاع 350 کیلومتری از سطح زمین در حرکت است؛ سرعت ایستگاه فضایی بین‌المللی در مدار معادل 27٬700 کیلومتر بر ساعت است که به این ترتیب روزی 15 بار به دور سیاره زمین گردش می‌کند.

بیشتر بخش‌های اصلی این ایستگاه فضایی پیش از سال 2015 ساخته و در این سال چند بخش جدید به آن افزوده شد و بعد از تکمیل، ایستگاه فضایی بین‌المللی 450 تُن وزن دارد و 1200 متر مکعب فضای کار، پژوهش و زندگی برای فضانوردان فراهم آورده است همچنین ایستگاه فضایی بین‌المللی در شب به صورت ستاره‌ای متحرک با چشم غیرمسلح قابل رؤیت است.

ایستگاه فضایی بین‌المللی محصول همکاری مشترک سازمان ناسا، سازمان فضایی روسیه، سازمان فضایی اروپا، سازمان فضایی ژاپن و سازمان فضایی کانادا است؛ سازمان فضایی برزیل از طریق همکاری با ناسا با این برنامه مشارکت می‌کند؛ سازمان فضایی ایتالیا هم به عنوان یک عضو فعال در سازمان فضایی اروپا و هم به طور مستقل در برنامه ایستگاه فضایی مشارکت می‌کند؛ سازمان فضایی چین نیز علاقه خود را برای پیوستن به جمع مشارکت‌کنندگان، به ویژه از طریق همکاری با سازمان فضایی روسیه اعلام داشته است.

ایستگاه فضایی بین‌المللی در حقیقت ترکیبی از چندین پروژه فضایی است که قبلاً توسط کشورهای مختلف برنامه‌ریزی شده بود؛ از جمله این برنامه‌ها می‌توان به ایستگاه فضایی میر ــ 2 (روسیه)، ایستگاه فضایی آزادی (آمریکا)، آزمایشگاه فضایی کلمبوس (اروپا) و آزمایشگاه فضایی کیبو (ژاپن) اشاره کرد.

کشورهای سازنده بخش‌های اصلی ایستگاه (تا پایان پروژه) شامل روسیه (6 بخش)، آمریکا (4 بخش)، اروپا (3 بخش)، ژاپن (2 بخش)، کانادا (2 بخش)، ایتالیا بطور مستقل (یک بخش)، به همراه دو بخش که یکی ساخت مشترک آمریکا و روسیه و دیگری ساخت مشترک اروپا و ایالات متحده آمریکا است.

سنگ بنای ایستگاه فضایی بین‌المللی، بخش "زاریا" نام دارد و ساخت روسیه است، با پرتاب زاریا در روز 29 آبان 1377 (20 نوامبر 1998) توسط پروتون از پایگاه فضایی بایکونور به مدار زمین، ایستگاه فضایی عملاً متولد شد؛ بخش‌های دوم و سوم ایستگاه به بخش آمریکایی یونیتی و بخش روسی زیوزدا هستند که به ترتیب در 15 آذر 1377 (6 دسامبر 1998) و 22 تیر 1379 (12 ژوئیه 2000) پس از پرتاب به مدار زمین، به بخش زاریا متصل شدند.

اتصال این سه بخش به هم امکان زندگی و کار انسان را در ایستگاه فضایی بین‌المللی بوجود آورد و متعاقب آن اردوی یکم فضانوردان شامل دو کیهان‌نورد روسی و یک فضانورد آمریکایی در روز 12 آبان 1379 (2 نوامبر 2000) وارد ایستگاه شدند.

ساخت و مونتاژ ایستگاه در فضا

ساخت و مونتاژ ایستگاه فضایی بین‌المللی، چالش و فرایند بسیار پیچیده‌ای در زمینه مهندسی هوافضا است و در سال 1377 (1998 میلادی)، مونتاژ ایستگاه با قرار دادن بخش زاریا توسط پروتون در مدار زمین آغاز شد؛ دو هفته بعد، بخش یونیتی در ماموریت اس‌تی‌اس-88 توسط شاتل فضایی اندور در مدار زمین قرار گرفت و به زاریا متصل شد.

تقریباً یک سال و نیم پس از اتصال بخش یونیتی، بخش سرویس زیوزدا به ایستگاه اضافه شد؛ زیوزدا یکی از بخش‌های اصلی ایستگاه فضایی است که با پیوستن آن به دو بخش قبلی، امکان زندگی، کار و پژوهش سه فضانورد در ایستگاه بوجود آمد؛ پایان فرایند ساخت ایستگاه برای سال 1389 (2010 میلادی) برنامه‌ریزی شده بود و پس از تکمیل، ایستگاه فضایی، نزدیک به 1200 متر مکعب فضا برای زندگی، کار و پژوهش فضانوردان دارا شد.

ایستگاه‌های پرتاب فضاپیما

ایستگاه‌های پرتاب فضاپیما شامل پایگاه فضایی بایکونور (جمهوری قزاقستان، قبلاً جزئی از اتحاد جماهیر شوروی) که این پایگاه تا سال 2050 در اجاره روسیه است و 2 ایستگاه دیگر شامل پایگاه فضایی کندی (ایالات متحده آمریکا) و پایگاه فضایی گویان در گویان فرانسه (سازمان فضایی اروپا) است.

در حال حاضر فضاپیماهای سایوز، پروگرس، فضاپیمای ترابری خودکار، فضاپیمای ترابری اچ-2، فضاپیمای دراگن و فضاپیمای سگنوس مسئولیت رساندن سرنشین، خدمات و پشتیبانی را به ایستگاه فضایی برعهده دارند؛ ماموریت‌های پشتیبانی شاتل فضایی در پی بازنشسته شدن شاتل‌ها در سال 2011 به پایان رسید.

بعد از بازنشستگی شاتل، فضاپیمای سایوز تنها وسیله سفر فضانوردان به ایستگاه فضایی بین‌المللی است؛ از فضاپیمای ترابری دراگن نه تنها برای فرستادن بار به ایستگاه بلکه برای بازگردان بار و نتایج آزمایش‌ها از ایستگاه به زمین نیز استفاده می‌شود و دیگر فضاپیماهای ترابری به گونه‌ای طراحی‌ شده‌اند که در راه بازگشت، به همراه بارِ خود، که عموماً زباله‌های ایستگاه است، در جوز زمین بسوزند و از بین بروند.

چه مدت طول می‌کشد که از زمین به ایستگاه فضایی بین‌المللی برسیم؟

ایستگاه فضایی بین المللی در حدود 350 کیلومتری بالای زمین قرار دارد، این بدان معنا است که اگر ما با سرعت 65 مایل بر ساعت (97 کیلومتر بر ساعت) مستقیم به هوا رانندگی کنیم، تنها سه ساعت طول می‌کشد تا به ایستگاه فضایی بین‌‌‌المللی برسیم اما یک مشکل کوچک وجود دارد و آن این است که ایستگاه فضایی بین‌المللی با سرعت  17500 مایل بر ساعت (28163.52 کیلومتر بر ساعت) به دور زمین می‌گردد!

برای فضانوردانی که از زمین با فضاپیما راهی فضا می‌شوند، فقط هشت دقیقه طول می‌کشد تا به فضا برسند اما رسیدن آنها به ایستگاه فضایی بین‌المللی به خاطر سرعت ایستگاه فضایی بین‌المللی مستلزم محاسبه پیوستن است؛ تعقیب کردن ایستگاه فضایی در مدار می‌تواند سه روز طول بکشد و در طول این مدت، خدمه کشتی فضایی نزدیک به 30 بار به دور زمین می‌گردند!

در سال 2013، فضانوردان روسی در مدت تنها 6 ساعت به ایستگاه فضایی بین‌المللی رسیدند که یک رکورد بی‌سابقه محسوب می‌شد؛ خدمه در مدت تنها چهار دور گشتن به دور زمین (به جای بین 25 تا 30 گشتن) به ایستگاه رسیدند، فضاپیمای آنها از قزاقستان پرتاب شد و فضانوردان صعود خود را با زمان عبور ایستگاه فضایی بین‌المللی زمان‌بندی کردند.

ایرانی‌های باستان چرا ماسک می‌زدند؟

ایرانی‌های باستان چرا ماسک می‌زدند؟

• 4 اسفند 1399 10:00
• 0
• 10.8K

 با همه‌گیری ویروس کرونا، زندگی انسان‌ها تغییرات زیادی داشت. مشکلات اقتصادی، تعطیلی مشاغل و بیکاری از یک طرف، دور افتادن از دوستان، اقوام و عزیزان از طرف دیگر. در سالی که گذشت نه درست یکدیگر را دیدیم، نه درست سفر رفتیم و نه به راحتی کار کردیم. اما خوب یا بعد با بیماری کنار آمدیم و سعی کردیم در عین محدودیت‌ها، به زندگی عادی برگردیم. در یک سال گذشته ماسک بخش جدا نشدنیِ زندگی ما بوده است، حال اگر به شما بگوییم که ما ایرانی‌ها نه فقط برای یک سال گذشته، بلکه هزاران سال پیش هم از ماسک استفاده می‌کردیم چه؟

شاید نمی‌دانستید اما هزاران سال پیش، ایرانیان از پوششی استفاده می‌کردند که مشابه ماسک‌های امروزی است. آنها به این وسیله «پنام» می‌گفتند. کلمه‌ای که در لغت به معنی پنهان و پوشیده است.

منبع عکس: کرمان نو

 

پنام، ماسک ایرانی

نام پنام را در منابع مختلفی می‌شنویم و می‌خوانیم و البته همیشه معنای یکسانی نداشته. منبع اولی که در آن با این کلمه روبه‌‌رو می‌شویم، آبان‌یشت است. یشت‌ها مجموعه‌ای از سرودها در دین زرتشت هستند که در ستایش ایزدان سروده شده‌اند. آبان یشت، سومین یشت بزرگ است و در آن می‌خوانیم که پنام جامه‌ای است که در زیر زره پوشیده می‌شود. یا مثلا در وندیداد، یکی از 5 کتاب فقهی دین زرتشتی، می‌‌خوانیم که پنام بخشی از اسلحه و لوازم یک مرد جنگی است.

 آنچه مد نظر ما است اما، در کتب پهلوی پیدا می‌شود. کتبی که پنام را قطعه پارچه سفیدی می‌دانند که از جنس پنبه است و روی دهان آویخته می‌شود. پنام باید دو بند انگشت پایین‌تر از دهان باشد و با دو نواری که به گوشه‌های بالایی دوخته می‌شود، پشت سر بسته شود. در این حالت محافظی است برای جلوگیری از آلوده کردن عناصر و محیط اطراف. خب متوجه شدیم که پنام چیست و به چه چیزی گفته می‌شود. اما خب این پوشش محافظتی به چه کار می‌آمده؟

منبع عکس: دین بهی

 

از پنام کجاها استفاده می‌شد؟

در محضر شاه

یکی از موارد استفاده، در محضر شاه بوده است. پادشاهان به دلیل موقعیتشان، حالتی از تقدس داشتند و افراد خواسته یا ناخواسته باید به آنها احترام می‌گذاشتند. حاضر شدن در محضر شاه آداب خاصی داشت و فقط برای افراد محدودی مجاز بود. افرادی که مجاز به دیدن پادشاه بودند یا افرادی که می‌خواستند در محضر شاه حاضر شوند، پنام به صورت می‌زدند تا جلوی انتقال آلودگی و بوی بد دهان را بگیرند. البته این سنت را در کشورهای مختلف هم می‌بینیم، مثلا چینی‌ها هم در دربار و در حضور پادشاه، روبنده‌ای به صورت می‌زدند.

در محضر بیمار

دیگر کسانی که از آن استفاده می‌کردند، پزشکان بودند. در ایران باستان 5 رشته پزشکی وجود داشت:

• اول، آشوپزشک یا پزشک بهداشت که مسئولیت پاکیزگی را بر عهده داشت و از همان طریق بیماران را درمان کرده یا باعث پیشگیری از وقوع بیماری بود.
• دوم، دادپزشک یا پزشک عدالت که تقریبا وظایفی مشابه با پزشکی قانونی امروزی داشت.
• سوم، کارتوپزشک یا پزشک کارد که همان جراح امروزی است.
• چهارم ارورپزشک یا گیاه پزشک که با گیاهان دارویی کار می‌کرد و به نوعی داروساز امروزی بود.
• در نهایت، مانتره پزشک یا پزشک مقدس که با دعا خواندن بیماران درمان می‌کرد.

پزشکان باید پنام به صورت می‌‌زدند و با روی خوش به صحبت‌های بیمار گوش می‌کردند. آنها اسب‌های تندرو داشتند تا در اسرع وقت، خود را به بیماران برسانند و باید داروی کافی همراه خود می‌بردند.

در محضر آذر

این مورد، اصلی‌ترین کاربرد پنام در ایران باستان بوده است و ماهیتی آئینی دارد. همان‌طور که احتمالا می‌دانید، آتش در باور زرتشتی تقدس دارد و زرتشتیان از آتش پرستاری می‌کنند. آلوده کردن عناصر به خصوص آتش، میان آنها عملی مذموم و نکوهیده است. به همین دلیل، موبدان پنام به چهره می‌زدند تا نفسشان آتش را آلوده نکند.

در محضر از دنیا رفته

پنام در مراسم تشییع هم استفاده می‌شد، زمانی که نساسالار یا نساکش که مرده را در دخمه می‌گذارد، برای جلوگیری از آلودگی، پارچه سفیدی به چهره می‌بستند. در این موارد مامور تدفین، لباس یکدست سفید پوشیده و با کلاه و روبنده مراسم را اجرا می‌کرد.

منبع عکس: ایرنا

 

پنام صورت و چشم

تا این لحظه آنچه از پنام خواندید، مانند ماسک امروزی به معنی محافظی بر روی صورت بود که با هدف جلوگیری از انتشار آلودگی استفاده میشد. اما این روبنده در مورد چشم هم به کار برده می‌شد. پنام چشم درواقع همان چشم زخم است و گاهی به عنوان باطل‌السحر هم استفاده می‌شد و شامل انواع مختلفی از سنگ‌ها، مهره‌ها، صدف، دندان، شاخ و استخوان بود.

پنام لایه‌ای محافظتی است که با اهداف مختلف و در جاهای مختلف استفاده می‌شده است. فکر کردیم این روزها که بحث ماسک و محافظت از خودمان اینقدر داغ است، بد نیست نگاهی هم به استفاده از پنام در گذشته ایران داشته باشیم.

تألیف: لست سکند

ابداع تلویزیونی برای حیوانات! هشدار درباره فاجعه بدتر از کرونا تا ۳۰ سال آینده

ابداع تلویزیونی برای حیوانات!

پژوهشگران استرالیایی، نوعی تلویزیون مبتنی بر پرتو ماوراءبنفش ابداع کرده‌اند که می‌تواند به پژوهشگران کمک کند تا بفهمند که حیوانات چگونه جهان را می‌بینند.

به گزارش ایسنا و به نقل از فیز، دانشمندان "دانشگاه کوئینزلند"(University of Queensland) استرالیا، نوعی تلویزیون ماوراءبنفش ابداع کرده‌اند که می‌تواند به پژوهشگران در درک بهتر این موضوع که حیوانات چگونه جهان را می‌بینند، کمک کند.

تاکنون نمایشگرهای استانداردی که روی وسایلی مانند تلویزیون‌ها یا رایانه‌ها نصب می‌شوند، برای نمایش محرک‌های بینایی در پژوهش‌های مربوط به بینایی حیوانات مورد استفاده قرار گرفته‌اند اما هیچ کدام نتوانسته‌اند بینایی ماوراءبنفش را که توانایی دیدن طول موج‌های نور کوتاه‌تر از ۴۰۰ نانومتر است، آزمایش کنند.

دکتر "ساموئل پاول"(Samuel Powell)، از پژوهشگران این پروژه گفت: این فناوری جدید، اسرار مربوط به بینایی همه انواع حیوانات از جمله ماهی‌ها، پرندگان و حشرات را آشکار خواهد ساخت.

وی افزود: تلویزیون‌های مخصوص انسان به طور کلی از سه رنگ قرمز، سبز و آبی برای ایجاد تصاویر استفاده می‌کنند اما نمایشگرهای تازه توسعه یافته ما دارای پنج رنگ از جمله بنفش و ماوراءبنفش هستند. اکنون با استفاده از این نمایشگر می‌توانیم شکل‌های ساده را به حیوانات نشان دهیم تا توانایی آنها در تشخیص رنگ‌ها از یکدیگر یا درک آنها از حرکت را با حرکت الگوهای نقطه‌ای محک بزنیم. ما نام این فناوری را "تلویزیون ماوراءبنفش"(UV-TV) گذاشته‌ایم اما شک دارم که کسی بخواهد آن را در خانه خود داشته باشد.

پاول ادامه داد: اگر بخواهید که تلویزیون ماوراءبنفش را تماشا کنید، باید عینک آفتابی و کرم ضد آفتاب داشته باشید و وضوح تصویر این تلویزیون نیز نسبتا پایین است؛ بنابراین نباید انتظار داشته باشید که به زودی، شبکه‌های مورد علاقه خود را در آن تماشا کنید. این وضوح کم، برای نشان دادن الگوهای نقطه‌ای به ماهی و بررسی درک آن در آزمایش موسوم به "آزمون ایشیهارا"(Ishihara test) کافی است. آزمون ایشیهارا، برای افرادی که آزمایش بینایی رنگ را پشت سر گذاشته‌اند، آشنا است.

انسان‌ها در این آزمایش، یک شماره را که در پس شمار زیادی از نقاط رنگی پنهان شده است، می‌خوانند اما از آنجا که حیوانات نمی‌توانند شماره‌ها را مانند انسان‌ها بخوانند، آموزش می‌بینند که نقطه عجیبی را در میان زمینه‌ای از نقاطی با رنگ‌های متفاوت پیدا کنند.

دکتر "کارن چنی"(Karen Cheney)، از پژوهشگران این پروژه گفت: این فناوری به پژوهشگران امکان خواهد داد تا درک خود را در مورد زیست‌شناسی حیوانات گسترش دهند. الگوهای رنگ بسیاری در طبیعت وجود دارند که برای ما قابل دیدن نیستند زیرا ما نمی‌توانیم پرتو ماوراءبنفش را تشخیص دهیم. زنبورهای عسل از الگوهای ماوراءبنفش استفاده می‌کنند تا جای شهد گل را بیابند و ماهی می‌تواند افراد را با استفاده از الگوهای ماوراءبنفش تشخیص دهد. ما اخیرا بررسی بینایی دلقک‌ماهی را که برخلاف انسان، بینایی حساس به پرتو ماوراءبنفش دارد، مورد بررسی قرار داده‌ایم.

وی افزود: پژوهش ما نشان می‌دهد که راه‌راه‌های سفید روی بدن دلقک‌ماهی نیز پرتو ماوراءبنفش را منعکس می‌کنند؛ بنابراین ما باور داریم که ممکن است ماهی‌ها از سیگنال‌های رنگ ماوراءبنفش برای تشخیص یکدیگر و تسلط بر گروه اجتماعی استفاده کنند. این فناوری به ما امکان می‌دهد تا بفهمیم که حیوانات چگونه جهان را می‌بینند و به سوالات قابل توجه در مورد رفتار حیوانات پاسخ دهیم.

این پژوهش، در مجله "Methods in Ecology and Evolution" به چاپ رسید.     

شدار درباره فاجعه بدتر از کرونا تا ۳۰ سال آینده

"بیل گیتس" بنیان گذار شرکت بزرگ مایکروسافت و یکی از ثروتمندترین مردان دنیا می‌گوید که اگر جهان تا سال ۲۰۵۰ به عدم انتشار کربن نرسد، فاجعه رخ خواهد داد.

به گزارش سلام نو به نقل از ایسنا، "بیل گیتس" بنیان گذار شرکت بزرگ مایکروسافت و یکی از ثروتمندترین مردان دنیا می‌گوید عدم دستیابی به انتشار خالص صفر کربن تا سال ۲۰۵۰ موجب یک موج مهاجرتی بدتر از بحران سوریه خواهد شد.

"بیل گیتس" بنیان‌گذار مایکروسافت در پی بحران انرژی که این روزها گریبان‌گیر ایالت تگزاس در آمریکا شده است، به اطلاعاتی در این زمینه و موضوع انتشار کربن اشاره داشت.

وی که از ثروتمندترین افراد دنیا و در عین حال از بخشنده‌ترین آنها نیز هست، هشدار داد که اگر جهان تا سال ۲۰۵۰ به عدم انتشار کربن نرسد، عواقب ناگواری در انتظارش خواهد بود.

"گیتس" در کتاب جدید خود به نام "چگونه از یک فاجعه آب و هوایی جلوگیری کنیم" می‌گوید ضروری است که دنیا برای جلوگیری از یک فاجعه طی ۳۰ سال آینده ۵۱ میلیارد تن انتشار فعلی کربن را به صفر برساند.

وی به "کریس والاس" مجری برنامه "فاکس نیوز یکشنبه" گفت که مهاجرتی که ما حاصل از جنگ داخلی سوریه شاهد آن بودیم، تا حدودی هم به شرایط اقلیمی مربوط بود. اما ما اگر تا سال ۲۰۵۰ انتشار کربن را به صفر نرسانیم، شاهد موج مهاجرتی جدیدی به میزان ۱۰ برابر بیشتر از مهاجرت سوری‌ها خواهیم بود، زیرا مناطق استوایی غیرقابل زندگی خواهد شد.

وی افزود: ما در طول تابستان قادر به کشاورزی یا بیرون رفتن نخواهیم بود. آتش سوزی‌های بزرگ رخ خواهد داد و حتی کشاورزی در جنوب ایالات متحده به طرز چشمگیری افت می‌کند.

گیتس در ادامه گفت که این رویداد، تلفات جانی به مراتب بیشتری نسبت به بدترین موج شیوع ویروس کرونا خواهد داشت.

وی گفت: بی‌ثباتی به طور کلی پنج برابر مرگ و میر بیشتری نسبت به اوج بیماری همه‌گیر کووید-۱۹ به بار خواهد آورد که هر ساله نیز افزایش خواهد یافت.

گیتس درباره هدف گذاری سال ۲۰۳۰ برای رسیدن به عدم انتشار کربن گفت: این [هدف] کاملاً غیر واقع‌بینانه است و حداقل ۳۰ سال طول می‌کشد تا به این مهم دست یابیم.

در حالی که "گیتس" متهم است که برخلاف گفتگو در مورد لزوم کاهش میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای، خودش در یک خانه بزرگ زندگی می‌کند و با هواپیمای شخصی پرواز می کند که هر دو عامل انتشار کربن هستند، می‌گوید که سایر اقداماتش این‌ها را جبران می‌کند.

وی می‌گوید: من با خرید سوخت پاک هواپیما و تأمین بودجه برای جذب کربن و تأمین اعتبار پروژه‌های مسکن ارزان قیمت برای استفاده از برق به جای گاز طبیعی، انتشار کربن توسط خود را جبران می‌کنم. وی همچنین خاطر نشان کرد که این تلاش‌ها چقدر گران بوده است و گفت که این هزینه‌ها باید کاهش یابد.

"گیتس" که یک کارآفرین متبحر است که ده‌ها هزار شغل ایجاد کرده و به نوعی ایالات متحده را به عنوان رهبر فناوری در سراسر جهان معرفی کرده است، گفت که تغییر به سمت انرژی پاک، ضروری است و این امر موجب رشد قابل توجه موقعیت‌های شغلی برای مهندسان می‌شود.

کد خبر: 55226579